Mekan ke enju? (hoe heet je?)
Deze zin staat vandaag het meest centraal. We gaan namelijk voor het eerst naar de school. Wanneer we daar aankomen wachten we tot iedereen er is. Nu iedereen er is gaan we op zoek naar onze buddy waarvan we de naam op een papiertje krijgen. We gaan allemaal in een rij staan, aan de ene kant de Ethiopiërs en aan de andere kant de Nederlanders. We noemen één voor één de naam van onze buddy. Ze zijn gelijk heel lief en enthousiast. We krijgen knuffels en ze willen hand en hand lopen en aan je zitten. Iedereen loopt even apart om alleen met hun buddy te praten. We beginnen vragen te stellen, eerst in het Ethiopisch, want Girma heeft ons in de bus naar school een paar zinnen Ethiopisch geleerd. Girma is van de organisatie DEC en begeleidt de groep. Wanneer we een paar woorden Ethiopisch hebben gepraat, gaan we over op het Engels: ‘how are you?’ waarop ze antwoorden ‘good’. Daarna stellen we de vraag ‘how old are you?’ met het antwoord ‘yes,yes,yes’. Zo komen we er al snel achter dat het Engels wel moeilijk is, maar met handen en voeten komen we al een heel eind. We proberen te vragen hoe ver ze naar huis moeten lopen en maken gebaren van een huis en het lopen met onze vingers. Het was lastig om te communiceren maar de sfeer is zo gezellig en iedereen is zo vrolijk. Na een korte pauze krijgen we een rondleiding. Ze laten hun klaslokaal en wc zien. Het klaslokaal is klein en de wc is eigenlijk alleen een gat in de grond. Ook proberen we contact te maken met de hele groep door het gebruiken van een bal. We voet- en volleyballen en iedereen doet mee dat maakt het ook zo bijzonder, een taal die iedereen begrijpt. We willen natuurlijk elkaars namen leren dus gaan we namen spelletjes spelen. Na een uur hebben we het idee dat we alle namen kennen, en stappen we met een gemixt gevoel de bus in terug naar het hotel. Na een leuke en intensieve dag weten we de naam van onze buddy dankzij die ene zin ‘mekan ke enju?’. We hebben er vertrouwen in dat we onze buddy beter gaan leren kennen de komende zes dagen. Te beginnen morgen met een kerkbezoek.
Van Madee
Foto’s van Jeanine en Randy
Wandeling door de straten van Tulu Bolo
In de middag krijgen we de kans om een wandeling te maken door het dorp. Girma, onze begeleider vanuit de partner van Edukans genaamd DEC ( development expertise center), begeleidt ons. De camera’s laten we grotendeels thuis, zodat we als “feranji” (buitenlander, red.) nog een beetje inblenden en ook alles echt van dichtbij kunnen meemaken. Het leven is overal op straat te zien. Paardenwagens rijden vol beladen langs ons heen. Overal zijn kleine winkeltjes en zijn mensen bezig met alledaagse dingen. Als we langslopen, kijken ze ons verwonderd aan. Wij zijn voor hen net zo onbekend als zij voor ons. Tijdens de wandeling klampen er steeds meer mensen aan. Wat me opvalt is dat het leven overal is. De vrouwen koken eten, de mannen vervoeren goederen en ze werken in de talloze kleine winkeltjes. Na de wandeling denk ik nog even na over alles wat we gezien hebben. De mensen zijn tevreden en blij. Misschien omdat ze niet anders gewend zijn, maar dit is ook hoe zij leven. Meer hebben ze niet nodig om hun leven te leiden op hun manier. Ik denk na over onze rol hier en vraag me af of het wel past. Misschien is het leven hier gewoon anders met andere normen, waarden en doelstellingen. Niet per se slechter, maar anders. Maar dan praat ik met Girma die mij vertelt over wat Edukans hier doet. De nieuwe school die er wordt gebouwd en de docenten die zijn opgeleid. Ook vertelt hij over het verschil met vijftien jaar geleden. Hoewel het voor ons misschien op het eerste oog een onmogelijke taak lijkt, zijn er al vele kleine stapjes genomen. Kleine stapjes die zorgen voor verbetering op hun manier in hun wereld.
Van Fenna
Met foto’s van Jeanine en Randy
Van start!
Een spannende dag vandaag, want we maken kennis met onze collega’s uit Ethiopië. We worden gastvrij ontvangen op primaryschool Awash Buna. Na de eerste kennismaking krijgen we een rondleiding door de school en kunnen we al onze vragen stellen.
De school heeft 30 docenten en +/- 2300 leerlingen. Deze maand krijgen de oudere leerlingen les in de ochtend en s’middags de jongere. De lokalen zijn net zo groot als in Nederland, maar hier zitten er soms 70 á 100 leerlingen in een klas. Een klaslokaal staat dan ook vol met schoolbanken en tafels. Als er geen plek meer is, dan moeten de leerlingen op de grond zitten.
Voor in het lokaal hangt een krijtbord.
Op het terrein van de school staat ook een kindergarden (peuterschool) . Deze is in 2013 gebouwd met steun van Unicef. De speeltoestellen zijn stuk en om het terrein van de kindergarden staat een hek met prikkeldraad.
Een aantal docenten woont op het schoolterrein. En in de zomervakantie van 8 weken kunnen de docenten cursussen volgen die aangeboden worden door de overheid. Het communiceren met collega’s wordt nog een leuke uitdaging. Niet iedereen beheerst de Engelse taal even goed. Maar gelukkig zijn er ook docenten Engels onder de Ethiopische collega’s, en kunnen we voor elkaar vertalen.
Na de kennismaking volgt de traditionele koffieceremonie met de nodige speeches en introducties van onderwijsinspectie, hoofd van de school, schoolbestuur en de lokale partner DEC (Development Expertise Center). We krijgen een lekker stuk brood, geroosterde noten en koffie! Een van de belangrijkste levensbehoeften van een docent.
Van Natasha en Emma
Reacties (20)